Each week,meron nagpapalakpakan sa Engineering office. Well, that only means someone has resigned. ...again.
Meron din nagresign sa section namin, and I confess nakakainis kasi syempre yung activity nung nagresign ay ililipat sa mga dakilang naiwan (or should I say- sa mga hindi pa tinatanggap ng ibang companya). Its not that Im complaining because Im in no position to complain, pero teka teka, dapat me replacement diba?.
Freeze hiring daw. Naiintindihan ko kung medyo hindi daw maganda ang stado ng kumpanya ngayon, pero naman naman! kawawa naman yung naiwan. Kung hindi bibigyan ng kapalit, at sobrang loaded na yung naiwan...magreresign narin yun. Ayawan na.
Saturday, December 16, 2006
Thursday, November 30, 2006
Last Day Before December
Today is the last day before December. And I am not good.
Christmas is my favorite time of the year. Maybe because its the month of my birth. And maybe because of the cool breeze. And maybe because people are a lot kinder and sweeter.
There is something in me that drives me to share the lightnes I feel to people who are somehow dear to me. Since nobody in our superiors have the care in the world, I took the initiative to plan a Christmas Party, aka overnight swimming, for my colleagues to spent time together and have fun all night. They were informed during the initial meeting. No objections. So, I prepared the games, program & all. But just when I'm about to say something good (of course, with the generous hearts of the engineers behind TEA) to save everyone from pulling bills out of their pockets, they reverted.
Forget the effort. Forget the preparation. Forget the appreciation. Okay, no nothing. But on top of that, it's not to good to hear "Sino ba kasing nagplano...".
And because of that--I'm not good... Thank you people!
Christmas is my favorite time of the year. Maybe because its the month of my birth. And maybe because of the cool breeze. And maybe because people are a lot kinder and sweeter.
There is something in me that drives me to share the lightnes I feel to people who are somehow dear to me. Since nobody in our superiors have the care in the world, I took the initiative to plan a Christmas Party, aka overnight swimming, for my colleagues to spent time together and have fun all night. They were informed during the initial meeting. No objections. So, I prepared the games, program & all. But just when I'm about to say something good (of course, with the generous hearts of the engineers behind TEA) to save everyone from pulling bills out of their pockets, they reverted.
Forget the effort. Forget the preparation. Forget the appreciation. Okay, no nothing. But on top of that, it's not to good to hear "Sino ba kasing nagplano...".
And because of that--I'm not good... Thank you people!
Wednesday, November 22, 2006
is it goodbye or just see u around?
may 29, 2001...eto yung araw na unang sumabak ako sa mundo ng planning sa hdd ppic. madami ako natutunan. una na yung paggawa ng production plan. kumpara nung unang dating ko dito, malayo na ang narating ko sa larangan ng pagpaplano.
naging malaking tulong din sa kin ang paggamit ng computer. dito ako naging bihasa sa paggammit ng MS Excel na araw-araw ay katulong ko sa trabaho. pati MS Outlook at Lotus Notes kung saan nakakatanggap ako ng mga e-mail mula sa production group, design, qa, at kung saan-saan pa. ngunit, hindi lang puro trabaho ang ginagawa ko dito. maging sa kalokohan ay napapakinabangan ko din ang computer. sa pagsisend ng mga forwarded emails, pakikipagchat sa ST at YM, pati pgsusurf/download sa internet.
isa ko pang natutunan ay pakikisalamuha sa ibang tao. may kaibahan pala ang pakikitungo sa katrabaho at kaibigan/kakilala. pag sa trabaho kasi, kahit nasaktan ka sasabihan ka lang "walang personalan, trabaho lang", dapat tanggapin mo na yun. may mga tao akong nasaktan at meron ding nagpasama ng loob ko. pero nang dahil din dun natutunan namin ang mali ng bawat isa at yun pa ang naging daan para maging maganda ang pagsasamahan namin sa trabaho man o sa gimikan.
subalit, dumarating yata talaga sa bawat isa sa atin na kailangan natin ng pagbabago para sa kabutihan ng lahat. simula ngayong araw pagsapit ng ikalima ng hapon, ililipat na ko sa ibang departamento (head-ppic). masaya ako na ililipat ako dahil alam kong ito ang magiging daan ng panibagong hamon sa career ko. pero nakakalungkot pala isipin yung mga taong maiiwan ko dito. sila na naging kapalitan ko ng kwentuhan, kulitan, tampuhan, at kalokohan. kahit pa nga sabihing makikita ko naman sila sa loob ng hicap, iba pa rin yung kakulitan ko sila sa araw-araw. nang dahil sa kanila nairaraos ko ang pagkabugnot ko sa trabaho.
sa lahat ng napagdaanan ko dito sa hdd ppic, maganda man o hindi, malaki pa rin ang pasasalamat ko sa hicap. hindi ako magiging "pizza" kundi dahil sa hicap. dito ako nagkamali at natutong bumangon, dito rin ako nagkaroon ng maraming kaibigan at "ka-ibigan"(hehehe)...at higit sa lahat, dito ako natuto mag-BLOG.
naging malaking tulong din sa kin ang paggamit ng computer. dito ako naging bihasa sa paggammit ng MS Excel na araw-araw ay katulong ko sa trabaho. pati MS Outlook at Lotus Notes kung saan nakakatanggap ako ng mga e-mail mula sa production group, design, qa, at kung saan-saan pa. ngunit, hindi lang puro trabaho ang ginagawa ko dito. maging sa kalokohan ay napapakinabangan ko din ang computer. sa pagsisend ng mga forwarded emails, pakikipagchat sa ST at YM, pati pgsusurf/download sa internet.
isa ko pang natutunan ay pakikisalamuha sa ibang tao. may kaibahan pala ang pakikitungo sa katrabaho at kaibigan/kakilala. pag sa trabaho kasi, kahit nasaktan ka sasabihan ka lang "walang personalan, trabaho lang", dapat tanggapin mo na yun. may mga tao akong nasaktan at meron ding nagpasama ng loob ko. pero nang dahil din dun natutunan namin ang mali ng bawat isa at yun pa ang naging daan para maging maganda ang pagsasamahan namin sa trabaho man o sa gimikan.
subalit, dumarating yata talaga sa bawat isa sa atin na kailangan natin ng pagbabago para sa kabutihan ng lahat. simula ngayong araw pagsapit ng ikalima ng hapon, ililipat na ko sa ibang departamento (head-ppic). masaya ako na ililipat ako dahil alam kong ito ang magiging daan ng panibagong hamon sa career ko. pero nakakalungkot pala isipin yung mga taong maiiwan ko dito. sila na naging kapalitan ko ng kwentuhan, kulitan, tampuhan, at kalokohan. kahit pa nga sabihing makikita ko naman sila sa loob ng hicap, iba pa rin yung kakulitan ko sila sa araw-araw. nang dahil sa kanila nairaraos ko ang pagkabugnot ko sa trabaho.
sa lahat ng napagdaanan ko dito sa hdd ppic, maganda man o hindi, malaki pa rin ang pasasalamat ko sa hicap. hindi ako magiging "pizza" kundi dahil sa hicap. dito ako nagkamali at natutong bumangon, dito rin ako nagkaroon ng maraming kaibigan at "ka-ibigan"(hehehe)...at higit sa lahat, dito ako natuto mag-BLOG.
Wednesday, November 15, 2006
Pare ko!
O Diyos ko, ano ba naman ito...
Di ba, 'tang ina...
Nagmukha akong tanga,
Pinaasa nya lang ako...
Lecheng memo 'to...
Di ba, 'tang ina...
Nagmukha akong tanga,
Pinaasa nya lang ako...
Lecheng memo 'to...
Tuesday, November 07, 2006
Little wonders...
Have u ever had experienced going into the meeting full of “big” people?
I always shivered at the thought, that was before, and even now, after experiencing one.
This morning, my boss had been sent home, and luck has called me to represent a department in behalf of him.
Say, how would you react? It’s a pride knowing that your boss trusted you in this one. You may call it, a nonchalant activity but it does really matter, one way or another.
Going to that room, I thought of escaping, I thought of leaving. I thought of making excuses not to attend. I thought of be absent for tomorrow I need to report the details of the meeting…
Going to that room, I could feel my heart pounding heavily, just like when you need to present in a large group of people and you needed to impress them. I need to be present and that is all that matters. But, with that presence, you need courage, and skills and knowledge. How hard could that be?
I met people I never thought I would come to interact. And I’ve learned that there’s something that needs to be discussed. I learned there’s information needed to be cascaded, needed to be disseminated. There’s an approaching activity, one that I must not say. Not now, not until I haven’t told my boss.
Its not crucial, but its okay.
Funny thing is, its over, and I got through that. And I was able to speak out and even raise a question. No matter how I felt stupid asking, or raising my voice, I got through that.
Now I don’t have to be afraid showing my face to my boss. J (big grin)
I learned something today, the boss, is just like me. Just like everyone else, they are still people, working also at this company. Just like me, they also eat the same food, also use the same language. Just like everyone else. We’re here, and we work. And we spend time together.
Someday, it will be us. Who spearhead the meeting.
Oh and by the way, I had coffee and bread served to me, by one of the big boss… hehehe
And I cant leave the room without a bottled water (really, do I have to mention that?) heheheh.
I always shivered at the thought, that was before, and even now, after experiencing one.
This morning, my boss had been sent home, and luck has called me to represent a department in behalf of him.
Say, how would you react? It’s a pride knowing that your boss trusted you in this one. You may call it, a nonchalant activity but it does really matter, one way or another.
Going to that room, I thought of escaping, I thought of leaving. I thought of making excuses not to attend. I thought of be absent for tomorrow I need to report the details of the meeting…
Going to that room, I could feel my heart pounding heavily, just like when you need to present in a large group of people and you needed to impress them. I need to be present and that is all that matters. But, with that presence, you need courage, and skills and knowledge. How hard could that be?
I met people I never thought I would come to interact. And I’ve learned that there’s something that needs to be discussed. I learned there’s information needed to be cascaded, needed to be disseminated. There’s an approaching activity, one that I must not say. Not now, not until I haven’t told my boss.
Its not crucial, but its okay.
Funny thing is, its over, and I got through that. And I was able to speak out and even raise a question. No matter how I felt stupid asking, or raising my voice, I got through that.
Now I don’t have to be afraid showing my face to my boss. J (big grin)
I learned something today, the boss, is just like me. Just like everyone else, they are still people, working also at this company. Just like me, they also eat the same food, also use the same language. Just like everyone else. We’re here, and we work. And we spend time together.
Someday, it will be us. Who spearhead the meeting.
Oh and by the way, I had coffee and bread served to me, by one of the big boss… hehehe
And I cant leave the room without a bottled water (really, do I have to mention that?) heheheh.
Friday, October 27, 2006
Kape
Mainit! Kulay tsokolate pero lasang strawberry na isinawsaw sa coke. Sa halagang 6 na pisong barya, makakatikim ka neto. Sa pantry, sa rest area, sa kusina ni chef, parte na ata ito ng ritual ng nakararami.
Sa sobrang pagkahilig ko dito, dami ko ng natikman na uri ng kape. Meron ung nagmumula sa saudi na laging pasalubong sa amin 'pag umuuwi ang tatay ko. Taster's choice ang tatak, kung minsan ay Sanka (san ka pa! hehe).
Sa probinsya namin sa Burgos, Cuyapo nalaman ko na masarap isawsaw ang pandesal na sinlaki ng pinagsamang dalawang mouse sa kapeng tinimpla sa baso na asukal lang at walang gatas o creamer. Itong baso ay dating garapon ng kape at napahaba pa ang buhay dahil ginawang baso.
Kapeng barako ng batangas. Natikman ko ang kapeng ito nung nagsimula na ako magtrabaho dito sa Laguna. At hindi ko rin makakalimutan ang unang karanasan ko nito na may buong pagmamalaking paghigop. Sa sobrang kasarapan nito eh di ko na inalinta na may epekto pala ito sa tyan sa mga 'di sanay uminom. Nasa opis ako sa engineering ng makaramdam ako ng kakaiba, na tila tinatawag ako ni Cory Aquino upang palitan muna sya sa kanyang trono.
Naging uso rin ang kape na pinatigas at ginawang kendi, gaya ng kopiko. Magaling na pantanggal antok para sa mga walang oras magtimpla ng kape at lalo na sa mga mahilig magpuyat dahil sa sobrang pagkahilig kay Bakekang, Captain Barbell at Atlantika (sensya na wala kasi kaming keybol at yung antenna nami'y nakasabit lang sa konkretong bakod ng kapitbahay)
Gayunpaman, ang kape ay 'di nagrereklamo. Pag-sapit ng breaktime, anjan lang sya naghihintay na makapiling ang iyong mga labi. 'Pag naiinis ka sa boss mo at kailangan mo ng pantanggal ng sakit ng ulo, humuhupa ang iyong pagkainis kapag nadampian na ng mainit na kape ang sabik na taste buds ng iyong dila. Kaakibat din sa tuwing nakikipagkwentuhan ka sa barkada sa rest area. Kadalasan ay kulang ang sampung minutong balitaktakan na kung saan lahat na ata ng pwedeng pagusapan ay ginawa nyo na. Tulad ng sinong nanalo sa basketball kagabi kasi pumusta ka ng 1000 o 'di kaya ung crush mo na sampung taon mo ng nililigawan hanggang ngayon MU pa rin kayo. Hihilingin mo na sana ay 'di matapos ang breaktime dahil hindi pa nauubos ang kape kahit malamig na ito.
Teka hanap muna ako ng barya, malapit na kasi ulit mag-chime.
Sa sobrang pagkahilig ko dito, dami ko ng natikman na uri ng kape. Meron ung nagmumula sa saudi na laging pasalubong sa amin 'pag umuuwi ang tatay ko. Taster's choice ang tatak, kung minsan ay Sanka (san ka pa! hehe).
Sa probinsya namin sa Burgos, Cuyapo nalaman ko na masarap isawsaw ang pandesal na sinlaki ng pinagsamang dalawang mouse sa kapeng tinimpla sa baso na asukal lang at walang gatas o creamer. Itong baso ay dating garapon ng kape at napahaba pa ang buhay dahil ginawang baso.
Kapeng barako ng batangas. Natikman ko ang kapeng ito nung nagsimula na ako magtrabaho dito sa Laguna. At hindi ko rin makakalimutan ang unang karanasan ko nito na may buong pagmamalaking paghigop. Sa sobrang kasarapan nito eh di ko na inalinta na may epekto pala ito sa tyan sa mga 'di sanay uminom. Nasa opis ako sa engineering ng makaramdam ako ng kakaiba, na tila tinatawag ako ni Cory Aquino upang palitan muna sya sa kanyang trono.
Naging uso rin ang kape na pinatigas at ginawang kendi, gaya ng kopiko. Magaling na pantanggal antok para sa mga walang oras magtimpla ng kape at lalo na sa mga mahilig magpuyat dahil sa sobrang pagkahilig kay Bakekang, Captain Barbell at Atlantika (sensya na wala kasi kaming keybol at yung antenna nami'y nakasabit lang sa konkretong bakod ng kapitbahay)
Gayunpaman, ang kape ay 'di nagrereklamo. Pag-sapit ng breaktime, anjan lang sya naghihintay na makapiling ang iyong mga labi. 'Pag naiinis ka sa boss mo at kailangan mo ng pantanggal ng sakit ng ulo, humuhupa ang iyong pagkainis kapag nadampian na ng mainit na kape ang sabik na taste buds ng iyong dila. Kaakibat din sa tuwing nakikipagkwentuhan ka sa barkada sa rest area. Kadalasan ay kulang ang sampung minutong balitaktakan na kung saan lahat na ata ng pwedeng pagusapan ay ginawa nyo na. Tulad ng sinong nanalo sa basketball kagabi kasi pumusta ka ng 1000 o 'di kaya ung crush mo na sampung taon mo ng nililigawan hanggang ngayon MU pa rin kayo. Hihilingin mo na sana ay 'di matapos ang breaktime dahil hindi pa nauubos ang kape kahit malamig na ito.
Teka hanap muna ako ng barya, malapit na kasi ulit mag-chime.
Thursday, October 26, 2006
Overheard...
Minsan sa isang technopark sa Laguna.
(0.0) : Oh, hello der…
{-,-} : Hi, hu r u?
(0.0) : I am Ai, n u r ?…
{-,-} : I am Cap.
(0.0) : Hi Cap! I am Ai…
{-,-} : Ai, r u high?
(0.0) : M not high, Cap! I am Ai.
{-,-} : I am high, Ai.
(0.0) : So u r high, Cap?
{-,-} : High Cap(?), yes I am high…
(0.0) : r u a cop?
{-,-} : am not a cop, r u?
(0.0) : I am Ai, n u r…
{-,-} : I am Cap.
(0.0) : Oh, Hi Cap!
{-,-} : Hi, hu r u?
kaya pala hirap magkaintindihan ang IMI at HICAP... tsk! tsk!
(0.0) : Oh, hello der…
{-,-} : Hi, hu r u?
(0.0) : I am Ai, n u r ?…
{-,-} : I am Cap.
(0.0) : Hi Cap! I am Ai…
{-,-} : Ai, r u high?
(0.0) : M not high, Cap! I am Ai.
{-,-} : I am high, Ai.
(0.0) : So u r high, Cap?
{-,-} : High Cap(?), yes I am high…
(0.0) : r u a cop?
{-,-} : am not a cop, r u?
(0.0) : I am Ai, n u r…
{-,-} : I am Cap.
(0.0) : Oh, Hi Cap!
{-,-} : Hi, hu r u?
kaya pala hirap magkaintindihan ang IMI at HICAP... tsk! tsk!
Wednesday, October 25, 2006
Hu u?
Kaninang umaga nagsimula na kong magpabunot ng codename para sa kris kringle. Akala tuloy ng iba this Friday na ang bigayan ng gift. Hai... sabi ko next Friday (11/03) pa. Kahit nga manager ko nagulat, sabi nya "Akala ko ba sa Friday pa bunutan? Hmm... Ah excited." Eh bakit ba? Atat ako eh! Ako kasi promotor. Bukod dun sa mismong kris kringle, may pakulo pa ko. Ang makahula ng codename nya, may prize. Hehe... Ako lang kasi nakakaalam ng kanya-kanyang codename. Yung nabunot naman nila, yun ang reregaluhan nila. O di ba? Actually, nagpapahanap na nga ako kay ea ng semi-chipipay na token. Kung ano man yung isuggest ni ea, pagpasensyahan nyo na lang at wala namang fund yun. Di ba nga wala kaming budget. Kuhlet!
O sya sya! Txt txt n ln... w8 hu u??
GEORGE CLOONEY
PARIS HILTON
KEANU REEVES
REESE WITHERSPOON
BEN AFFLECK
WILL SMITH
PENELOPE CRUZ
LUCY LIU
AL PACINO
DEMI MOORE
TOM CRUISE
SALMA HAYEK
CHRIS ROCK
KATE BECKINSALE
CAMERON DIAZ
NICOLE KIDMAN
JENNIFER GARNER
ANGELINA JOLIE
RENEE ZELLWEGER
JULIANNE MOORE
JESSICA SIMPSON
GWYNETH PALTROW
MEG RYAN
JULIA ROBERTS
COLIN FARREL
KATIE HOLMES
MARISA TOMEI
ROBIN WILLIAMS
NICOLAS CAGE
O sya sya! Txt txt n ln... w8 hu u??
GEORGE CLOONEY
PARIS HILTON
KEANU REEVES
REESE WITHERSPOON
BEN AFFLECK
WILL SMITH
PENELOPE CRUZ
LUCY LIU
AL PACINO
DEMI MOORE
TOM CRUISE
SALMA HAYEK
CHRIS ROCK
KATE BECKINSALE
CAMERON DIAZ
NICOLE KIDMAN
JENNIFER GARNER
ANGELINA JOLIE
RENEE ZELLWEGER
JULIANNE MOORE
JESSICA SIMPSON
GWYNETH PALTROW
MEG RYAN
JULIA ROBERTS
COLIN FARREL
KATIE HOLMES
MARISA TOMEI
ROBIN WILLIAMS
NICOLAS CAGE
Dapat bang may IQ sa IQA?
Ngayon sana ang IQA sa department namin, kaya lang dahil holiday kahapon, nalipat sya para bukas…
Absent ang boss ko ngayon, akala nya kasi ngayon ang IQA, ligtas sana sya, hehehe. Pero di nya alam na na-moved yung original schedule. Pagpasok nya bukas, panigurado magtataka yon.
“Duh!”
Absent ang boss ko ngayon, akala nya kasi ngayon ang IQA, ligtas sana sya, hehehe. Pero di nya alam na na-moved yung original schedule. Pagpasok nya bukas, panigurado magtataka yon.
“Duh!”
Testing
Kakatingin ko lang sa outlook, wala na naman message sa inbox. ang lungkot. hinihintay ko kasi ung sagot ng kabilang grupo tungkol sa hiling ko na kunin ang blower ng isa nilang tester. Maya maya darating din yun. Testingin ko muna itong blog kung gagana.
Subscribe to:
Posts (Atom)
